یک پژوهش تازه که ترکیبی از ژنتیک، دیرین بوم‌شناسی و باستان‌شناسی است، فلات ایران را به عنوان یک مکان جغرافیایی، محوری نشان می‌دهد که در مراحل نخستین مهاجرت انسان‌ها به خارج از آفریقا، به عنوان مرکزی برای انسان‌های هوشمند عمل کرده است؛ یعنی حدود ۷۰/۰۰۰ تا ۴۵/۰۰۰ سال پیش و زمانی که جمعیت‌های انسانی به طور یکنواخت در سراسر اوراسیا پراکنده نشده بودند و این بازهٔ زمانی شکافی را در درک ما از مکان حضور آن‌ها ایجاد کرد.
برخی یافته‌های کلیدی این پژوهش عبارت‌اند از:
– فلات ایران، قطبی برای سکونت انسان نخستین:
این پژوهش با استفاده از یک رویکرد ژنتیکی جدید همراه با مدل‌سازی دیرین بوم‌شناختی، فلات ایران را به عنوان منطقه‌ای نشان داد که امواج جمعیتی‌ای که در تمام اوراسیا مستقر شده‌اند، از آن سرچشمه گرفته‌اند.
– این منطقه به عنوان زیستگاهی مناسب با قابلیت پشتیبانی از جمعیت بیشتری در مقایسه با سایر مناطق غرب آسیا ظاهر شد. بنا به اعتقاد پروفسور لوکا پاگانی، نویسندهٔ ارشد این مقاله آشکار شدن فلات ایران به عنوان مرکزی برای مهاجرت انسان نخستین، درهای جدیدی را برای کاوش های باستان‌شناسی می‌گشاید، درک ما را از سفر گونه‌های انسانی در سراسر قاره‌ها غنی می‌کند و نقش محوری این منطقه را در شکل دادن به تاریخ بشر برجسته می‌سازد.
بیشتر بخوانید:
https://www.sciencedaily.com/releases/2024/03/240325114147.htm
