آیا بدن عضلانی نئاندرتال‌ها محصول سازگاری با شرایط اقلیمی سرد است و یا در نتیجه شرایط خاص شکار کردن آن‌ها؟
تابه‌حال نظریه غالب در میان انسان‌شناسان این بوده است که بدن عضلانی نئاندرتال‌ها حاصل سازگاری با شرایط اقلیمی سرد پلیستوسن بوده است. اما در مقاله‌ای این نظریه زیر سوال رفته و نظریه‌ای دیگر را مطرح می‌کند. نظریه تازه مطرح می‌کند که به واسطه انجام مداوم شکار رو در روی آن‌ها با حیوان‌ها بوده است که نیاز به داشتن قدرت عضلانی بالا (چیزی شبیه به بدن وزنه بردارها) دارد. در مقابل در شکار مبتنی بر «تعقیب و گریز» بدن انسان نیاز چالاکی و فرضی (شبیه به انسان‌های دونده استقامتی) دارد. این تحقیق مبتنی بر مطالعه زیست محیط نئاندرتال‌ها در اروپا بوده و نشان می‌دهد که لزوما زمان زیست نئاندرتال‌ها مصادف با شرایط بسیار سرد اقلمی نبوده و آن‌ها در محیط‌های «مرطوب و معتدل» برای زمان‌های بسیار طولانی هم می‌زیسته‌اند. نویسندگان مقاله تنها به مشاهدات زیست محیطی برای ثابت کردن نظریه خود بسنده نکرده‌اند و شواهد دیگری را برای عقیده خود بهره برده‌اند. این شواهد بر اساس ویژگی‌های ژنتیکی نئاندرتال‌هاست به این شکل که ژن‌های مسئول برای توان بدنی بیشتر به سمت قدرت بدنی میل داشته تا تنظیم و سازگاری بدن در مقابل شرایط حراراتی. در واقع این نکته کلیدی است که با نتایج تحقیقات دیرین محیط شناسی نیز همخوان است.
مقاله در نشریه Quaternary Science Reviews توسط تعدادی از دانمشندان از چند موسسه و دانشگاه انگلیسی از جمله کالج لندن منتشر شده است.
https://www.sciencedirect.com/science/article/abs/pii/S027737911830831X?via%3Dihub
سامان حیدری گوران، موزه نئاندرتال آلمان
جامعه باستان‌شناسی ایران Society for Iranian Archaeology ©
