بر اساس شواهد بدست آمده از داده‌های سنگواره‌ای اواخر دوره پلیستوسن، ما شاهد حداقل دو طیف گسترش اصلی انسان مدرن به مناطق استپی اورآسیا هستیم. نئادرتال‌ها و انسان‌های مدرن به سمت مناطق مرکزی آسیا حرکت کردند، جایی که در واقع به صورت پیوسته توسط مردمان ناشناخته‌ای موسوم به دنیسووا اشغال شده بود. از سوی دیگر مدارک ژنتیکی نشان می‌دهد که دنیسوواها با نئاندرتال‌ها در منطقه کوهستانی آلتایی در جنوب سیبری درآمیخته‌اند، اما دقیقا کجا و چه وقتی آن‌ها انسان های هوموساپینس را ملاقات کرده‌اند، پرسش‌هایی هستند که بایستی پاسخ داده شوند. متن بالا مقدمه مقاله منتشر شده در نشریه Scientific Reports است. این تحقیق در رابطه با همین پرسش‌ها منتشر شده است. نویسندگان مقاله که از دانشگاهای کالیفرنیا، موسسه ماکس پلانک آلمان و چندین موسسه دیگر هستند مدارک باستان‌شناسی را بدست آورده‌اند که نشان می‌دهد جوامعی در حدود ۴۵ هزار سال پیش به آن بخش از اوراسیا رفته و زندگی می‌کرده‌اند. مردمان آنجا، دارای فن آوری ساخت دست‌افزارهای سنگی موسوم به «پارینه‌سنگی نوین آغازین» (Initial Upper Palaeolithic) بوده‌اند. محققان با ارایه این نظریه که سن دست‌افزارهای مزبور ۴۵ هزار سال پیش می‌باشد، پس می‌توان رابطه‌ای با پرسش‌های مطرح شده در بالا یعنی زمان و مکان امتزاج انسان‌های دنیسووا با انسان مدرن را برای آن منطقه فرض نمود.
دریافت مقاله از لینک زیر برای عموم آزاد است.
https://www.nature.com/articles/s41598-019-47972-1
سامان حیدری گوران، موزه نئاندرتال آلمان
جامعه باستان‌شناسی ایران Society for Iranian Archaeology ©
