در زیر دامنه‌ای صخره‌ای در مرکز اردن، بقایای یک روستای ده هزارساله جای گرفته است به نام عین غزال. ساکنان عین غزال در خانه‌های سنگی زندگی کردند که سقفی متشکل از الوارهای چوبی، دیوارها و کف خانه‌ها با پوششی به رنگ روشن اندود شده داشتند. صدها نفر از ساکنان در زیارتگاه‌هایی گِرد پرستش کردند که در آن‌ها تندیس‌هایی با چشمانی درشت قرار دادند که گاهی به ارتفاع ۹۰ سانتی‌متر بودند. مردگان خود را با دفن کردن در زیر کف خانه‌هایشان گرامی داشتند و سرها را از بدن‌ها جدا کرده و سپس آرایش کردند.
چنانچه فرهنگ مردمان عین غزال شگفت انگیز می‌نماید، چیز دیگری در این محوطه باستانی وجود دارد که باستان‌شناسان را بیشتر فریفته است: محوطه باستانی عین غزال یکی از نخستین روستاهایی بود که درست پس از سپیده دم کشاورزی، ساکنان آن کشاورزی کردند. اطراف روستا، کشاورزان عین غزال جو، گندم، نخود، و عدس کاشتند. دیگر روستاییان برای ماه‌ها روستاهایشان را ترک کردند تا رمه‌های بز و گوسفندشان را برای چرا به بلندی‌های پیرامون ببرند. محوطه‌هایی همچون عین غزال روزنه‌ای هرچند کوتاه و کوچک بر روی یکی از مهم‌ترین دوره‌های گذار در تاریخ انسان می‌گشایند: زمانی که مردم گیاهان و جانوارن را اهلی کردند، یکجانشین شدند و شکلی از جامعه انسانی را بوجود آوردند که تا به امروز همه ما در آنچنان جامعه‌ای داریم زندگی می کنیم.
باوجود این که محوطه‌های باستانی‌ای همچون عین غزال آگاهی‌های گران و بسیاری آموخته است، باستان‌شناسان هنوز با پرسش‌های بسیار مهمی روبرو هستند. این نخستین کشاورزان که بودند؟ چطور کشاورزی به عنوان پایه تمدن بشری به دیگر بخش‌های دنیا گسترش پیدا کرد؟
برخی پاسخ‌ها امروزه از منابع شگفت انگیزی به دست میایند: DNA که از اسکلت‌ها در عین غزال و دیگر محوطه‌های اولیه در خاور نزدیک استخراج می‌شوند. این یافته‌های نو همه آنچه تا مدت‌ها درباره چگونگی ظهور کشاورزی و اهلی کردن گیاهان فکر می کردیم به چالش کشیده‌اند. ادامه این مطلب جالب را از لینک زیر می‌توانید ببینید و بخوانید:
جامعه باستان شناسی ایران Society for Iranian Archaeology©
