از ۱۲۵ هزار سال پیش تاکنون (پایان دوران پلایستوسین)، میانگین اندازه پستانداران روی زمین کاهش پیدا کرده است و مقصر انسان‌ها هستند.
مطالعه فسیل‌های جانوران از ۶۵ میلیون سال پیش تاکنون (از زمان انقراض دایناسورها)، نشان می‌دهد که اندازه بدن جانداران امتیازی برای بقای آن‌ها نداشته است و اندازه بزرگ برای برخی جانداران همانقدر مفید بوده که اندازه کوچک برای برخی دیگر. اما از پایان دوران پلایستوسین به بعد، هر جا که انسان‌ریخت‌ها پا گذاشتند انقراض پستانداران بزرگ هم شدت پیدا کرد. این مسئله با گرسنگی و تامین خوراک انسان‌ها مرتبط است، چرا که جانداران بزرگ‌تر خوشمزه‌تر هستند، ولی مهم‌تر از آن اینکه وعده‌های غذایی بیشتری برای انسان تامین می‌کنند.
اما قضیه فقط بدین جا ختم نمی‌شود. بجز شکار به منظور تامین خوراک، انسان‌ها کارهای دیگری نیز انجام دادند که انقراض جانداران بزرگ را شتاب بخشید. آن‌ها جنگل‌ها را آتش زدند و چراگاه‌ها را از بین بردند (جاهایی که زیست‌بوم مناسبی برای پستانداران بزرگ بودند). در زمینه شکار، انسان‌ها با درندگان در رقابت بودند. پس از مدتی، سگ را نیز به خدمت گرفتند و به شکارگران ممتازی بدل شدند. با ظهور انسان‌های هوشمند و تولید ابزارهای تخصصی‌تر و پیچیده‌تر برای شکار، روند رو به انقراض پستانداران بزرگ شتاب بیشتری یافت.
هنوز روی زمین پستانداران خزدار کوچک و بسیاری زندگی می‌کنند. اما الگوی روشنی که دیده می‌شود نگران کننده است. بطور مثال، حدود ۱۱ هزار سال پیش در امریکای شمالی، میانگین اندازه پستانداران (غیر از انسان) حدود ۹۰ کیلوگرم بود. در حال حاضر این میانگین به حدود ۷ کیلوگرم رسیده است. پژوهش‌ها نشان می‌دهد که این اندازه همچنان رو به کاهش است.
این مطلب چکیده و ترجمه مقاله‌ای است که در نشریه Science منتشر شده و می‌توانید از لینک زیر ببینید و بخوانید.
http://science.sciencemag.org/content/360/6386/310
جامعه باستان‌شناسی ایران Society for Iranian Archaeology ©
