فاصله زمانی ۴۰ تا ۴۵ هزار سال پیش در بخش غربی اوراسیا مصادف است با انقراض نئاندرتال‌ها و حضور گسترده انسان‌های مدرن. چرا بالاخره نئاندرتال‌ها منقرض شدند و چرا انسان‌های مدرن اینقدر موفق در درنور دیدن تمامی این سرزمین بزرگ شدند؟ این‌ها، پرسش‌هایی هستند که در سالیان اخیر پارینه‌سنگی کاران اوراسیا به شدت به دنبال راه حلی برای آن‌ها هستند. این زمان از لحاظ اقلیمی (به طور دقیق‌تر ۴۳ هزار ۳۰۰ و ۴۰ هزار ۸۰۰ و ۴۰ هزار ۲۰۰ پیش از امروز) همراه با دوره‌های متناوب سرد و خشک آب و هوایی است . در همین زمان‌هاست که ما شاهد کاستن جمعیت نئاندرتال‌ها در اروپا و به ویژه اروپای مرکزی به سمت شرق هستیم و همزمان فرهنگ اُریناسی گسترش چشم‌گیری در این منطقه می‌یابد. مقاله حاضر که این نظریه را مطرح می‌کند، توسط جمعی از متخصصان از دانشگاه‌های مختلف به رهبری “میشاییل اشتاوب واسر” از دانشگاه “کلن” آلمان نگاشته شده که در نشریه معتبر PNAS منتشر شده است. در ادامه نویسندگان مقاله مطرح می‌کنند که احتمالا این شرایط سخت و سرد و خشک استپی منجر به این شد که انسان‌های مدرن که بهتر با محیط استپی سرد و خشک سازگار بودند در منطقه دوام بیاورند و نئاندرتال‌ها به حاشیه رانده شده و از بین بروند. امیدوارم از خواندن آن لذت ببرید.
پا نوشت: مطرح کردن این نکته خالی از فایده نیست که بخش‌هایی از فلات ایران به ویژه شمال غرب و غرب آن از لحاظ زیست محیطی به شرق اروپا پیوسته است و شواهد اقلیمی در آن منطقه قابل استفاده برای این بخش های غربی فلات ایران نیز می‌باشد.
سامان حیدری گوران، موزه نئاندرتال آلمان
جامعه باستان‌شناسی ایران Society for Iranian Archaeology ©
