تعداد اسکلت‌های انسان مدرن مربوط به دورۀ پارینه‌سنگی نوینِ مطالعه شده از جنبه ژنتیکی، بسیار اندک هستند؛ در نتیجه گشودن معمای اینکه چه زمانی انسان‌های مدرن و نئاندرتال‌ها امتزاج یافته‌اند را دشوار می‌کند. در مقاله‌ای که در نشریۀ Nature Ecology & Evolution انتشار یافت، تعدادی از دانشمندان به رهبری «کای پروفِر» و «یوهانس کروازه» از موسسۀ ماکس پلانک در شهر ینای آلمان، موفق به استخراج توالی ژنوم یک جمجه با سن بیش از 45 هزار سال شدند. جمجمه مربوط به یک زن است و در سال 1950 میلادی از یک غار در کشور جمهوری چک کشف شده است. در ژنوم این فرد همانند دیگر انسان‌های هم عصر خود میزان 3 درصد میراث نئاندرتال وجود دارد اما نکته جالب توجه این است که طول بخش‌های دی ان ای درون ژنوم این فرد به نسبت دیگران (مثلا بقایای انسان مدرن به نام «اوتسی شیم» در سیبری) طولانی‌تر است و این موضوع ثابت می‌کند اولاً انسان‌های مدرن در پیشتر از 45 هزار سال پیش به اروپا رسیده‌اند و احتمالآً در زمانی در حدود 50 هزار سال پیش با نئاندرتال‌ها در خاورمیانه امتزاج یافته‌اند. در این مطالعه مشخص شده است که این فرد بایستی دو هزار سال پس از آخرین امتزاج با نئاندرتال‌ها، زیسته باشد. در نهایت موضوع بسیار جالب دیگر اینکه رابطه‌ای بین این فرد و مردمانی که در حال حاضر در اروپا می‌زیند وجود ندارد و مشخص می‌شود که این نسل از مردم موفق به ماندگاری در اروپا و احتمالاً آسیا نشده‌اند. از آنجایی که بخش‌های دی ان ای درون ژنوم نئاندرتال‌ها در وجود انسان مدرن به مرور زمان کوتاه‌تر می‌شود، از این معادله برای تخمین زمان امتزاج استفاده می‌شود.
س.ح.گوران، موزه نئاندرتال
لینک این مقاله در زیر خواهد آمد.
s41559-021-01443-x.pdf
جامعه باستان‌شناسی ایران Society for Iranian Archaeology ©
