برای دهه‌ها، یکی از پرسش‌های اصلی در مطالعات دگرگشت انسان این بوده است که آیا توان ارتباطی یعنی «گفتار» در میان نئاندرتال‌ها، نزدیک‌ترین خویشاوند به ما، نیز وجود داشته است؟ حال چند تن از دانشمندان از دانشگاه‌های مختلف علمی دنیا (به ویژه اسپانیا) با استفاده از مدل‌های سه بعدی مجازی از فضای داخلی گوش نئاندرتال‌ها دریافته‌اند که سامانه شنوایی نئاندرتال‌ها به ما انسان‌های مدرن شبیه است. داده‌های جمع آوری شده از این تحقیق توانسته است که دامنه فرکانس اصوات در گفتار را برای نئاندرتال‌ها مشخص سازد که میزانی بین 4 تا 5 کیلو هرتز است و این میزان در انسان‌های مدرن 5 است. علاوه بر این محققان توانسته‌اند دامنه فرکانس حساسیت را از نظر فنی به عنوان پهنای باند اشغال شده محاسبه کنند. پهنای باند اشغال شده نیز مستقیما به سامانه ارتباطی کلامی مرتبط است. به این شکل که پهنای وسیع باند اجازه می‌دهد که تعداد بیشتری سیگنال صوتی به مغز مخابره شود و در نتیجه، توانایی ارائه پیام روشن در زمان کوتاه میسر است. در این تحقیق همچنین مشخص شده است که نئاندرتال‌ها دارای پهنای باند وسیع‌تری در مقایسه با اجداد خود داشته‌اند (هایدلبرگ) و بیشتر به انسان مدرن شبیه بوده‌اند. در نتیجه احتمالا نئاندرتال‌ها توانایی انجام ارتباط کلامی شبیه انسان مدرن را داشته‌اند.
مقاله در نشریه Nature Ecology & Evolution منتشر شده و دسترسی به آن برای عموم آزاد است.
س.ح.گوران، موزه نئاندرتال، آلمان.
لینک مقاله DOI: 10.1038/s41559-021-01391-6 است و امیدوارم از خواندن آن لذت ببرید.
جامعه باستان‌شناسی ایران Society for Iranian Archaeology©
