استراتژی استفاده شده توسط نئاندرتال‌ها برای شکار با مطالعه الگوی مرگ و میر حیوانات سم‌دار

در سال 2017 میلادی پژوهشگران موزه تاریخ طبیعی پاریس تحقیقی بر اساس مطالعات جانور باستان‌شناسی در محوطه بسیار مشهور پارینه‌سنگی ابریک رومانی(Abric Romani)، در شمال غرب بارسلونا (کشور اسپانیا) انجام داده‌اند. نتایج این کار بحث بسیار مهمی در رابطه با رفتار انسان‌های نئاندرتال و استراتژی آن‌ها برای شکار حیوانات روشن کرده است. از دیرباز مطالعه الگوی مرگ و میر جانوران سم‌دار نشان داده است که روش مناسبی برای فهم استراتژی‌های شکار توسط انسان‌ها می‌باشد. محوطه رومانی، یک مکان پارینه‌سنگی‌میانی و متعلق به جوامع نئاندرتال‌ها بوده است. لایه‌های مورد مطالعه این تحقیق محدوده زمانی 43 تا 54 هزار سال پیش را دربر می‌گیرد. در این تحقیق، پژوهشگران با مطالعه میزان رشد و ساییدگی دندان‌های حیواناتی نظیر گوزن سان(cervids) و اسب سان(equids) سن آن‌ها را در زمان مرگشان تشخیص داده‌اند.
نتایج تحقیق اطلاعاتی درباره الگوی مرگ این حیوان‌ها را روشن ساخته به این ترتیب که اسب سانان که شکارهای غالب در آن مکان هستند از یک الگوی منظم‌تری برخوردار بوده‌اند و در حالی که گوزن‌ها دارای الگوی مرگ و میر متغیرتری داشته‌اند. در نتیجه دانشمندان موفق به بازسازی دو الگوی شکار از سوی نئاندرتال‌ها شده‌اند که آن‌ها را الگوی شکار گزینشی(selective hunting) و غیر گزینشی(non-selective)، نام داده‌اند. الگوی شکار گزینشی، نشان می‌دهد که استراتژی این نوع شکار بر جانوران بالغ متمرکز است اما شکارهای غیر گزینشی شامل جانوران با سن‌های مختلف است و یک الگوی غیر منظم در سن آن‌ها را نشان می‌دهد. این احتمال وجود دارد که شکار گزینشی به صورت انتخابی و با استفاده از کمین کردن و دام گذاشتن در مکان‌های خاص صورت گرفته باشد. از سوی دیگر شکارهای غیر گزینشی، به خاطر فراوانی آن جانوران و بالا بودن میزان احتمال رو در رویی غیر منتظره با آن‌ها بوده باشد. همچنین می‌توان عنوان کرد که به احتمال زیاد گروه‌های نئاندرتال شکارگر از تکنیک شکار مشارکتی، به ویژه در به دام انداختن جانوران درشت جثه استفاده می‌کردند.
دسترسی به مقاله برای عموم آزاد است و لینک آن در زیر می‌آید.
فرامرز عزیز، دانشجوی باستان شناسی
س.ح.گوران، موزه نئاندرتال
https://journals.plos.org/plosone/article?id=10.1371/journal.pone.0186970

جامعه‌ باستان‌شناسی ایران Society for Iranian Archaeology ©