در طول چند سال اخیر نگاه دانشمندان به رفتار انسان‌ریخت‌های نئاندرتال به واسطه کشفیات مختلف متحول شده است و کسانی که مباحث مربوطه را دنبال کنند می‌دانند که دیگر آن تصور پیشین درباره استراتژی‌های شکار و گرد‌آوری غذا درباره این گونه انسانی از میان رفته است و ما با کسی روبرو هستیم که با رفتار پیچیده خود قدرت سازگاری با محیط‌های مختلف داشته‌اند و حتی با انسان‌های هوموساپینس در بسیاری از مواقع قابل مقایسه بوده‌اند.
در همین راستا تحقیقی به تازگی در نشریه «Scientific Reports » منتشر شده است که مطرح می‌کند که نئاندرتال‌ها در انتخاب نوع خاصی از استخوان به منظور ساخت ابزار استخوانی دقت خاصی داشته‌اند. داستان از این قرار است که از دیرباز یک نوع ابزار استخوانی در مکان‌های پارینه‌سنگی میانی به ویژه در جنوب فرانسه بدست آمده است که به منظور دباغی به کار برده می‌شده است. فرانسوی‌ها این نوع ابزار شاخص را « Lissoir» نامگذاری کرده‌اند که معمولا از استخوان دنده حیوان‌های بزرگ جثه به دست می‌آمده است. از آنجایی که این استخوان‌ها به شدت صیقلی شده‌اند و تغییر فرم داده‌اند، برای باستان‌جانورشناسان امکان تشخیص نوع حیوان همیشه دشوار بوده است. از این روی اخیرا دانشمندان یک روش تازه برای تشخیص صاحب استخوان که اصطلاحا «ZooMS» نامیده می‌شود را به دست آورده‌اند. این روش با استفاده از خردکردن بخش بسیار جزیی از استخوان و سپس اندازه‌گیری جرم آن و بازسازی مولکول اصلی سازنده استخوان انجام می‌گردد. به این ترتیب می‌توان گونه حیوانی را تشخیص داد. حال با استفاده از این روش بر روی ابزارهای استخوانی (Lissoir) مورد آزمایش قرار گرفته شده است، دانشمندان متوجه شده‌اند که آن‌ها عمدتا از دنده گاوهای (aurochs) (از خانواده منقرض شده گاوهای امروزی) و بیزون‌ها (گاو میش‌های کوهان‌دار) استفاده می‌کرده‌اند و این در حالیست که حیوان‌های دیگری نیز در رژیم غذای نئاندرتال‌ها بوده است. دانشمندان معتقد هستند که نئاندرتال‌ها عمدا از دنده این حیوان‌ها استفاده می‌کردند چرا که پهنای دنده در آن‌ها بیشتر است و دوام زیادتری داشتند و به نوعی این ابزار استخوانی شبیه آچار و پیچ گوشتی‌های امروزی مورد استفاده برای نئاندرتال‌ها بوده است.
اصل مقاله در دسترس است و از طریق لینک زیر قابل مشاهده می‌باشد. امیدوارم از خواندن این مقاله لذت فراوان ببرید.
س.ح.گوران، موزه نثاندرتال. آلمان
https://www.nature.com/articles/s41598-020-64358-w
با سپاس از ایشان؛ جامعه باستان‌شناسی ایران Society for Iranian Archaeology ©
