گروهی از دانشمندان روسی به رهبری خانم دکترکلوبووا ( انستیتوی انسان‌شناسی و مردم‌شناسی از زیر مجموعه آکادمی علوم روسیه) مقاله‌ای را در نشریه PNAS منتشر کرده‌اند و کشفیات بسیار جالبی را برای کسانی که داستان پراکنش انسان نئاندرتال را در دنیا دنبال می‌کنند، مطرح کرده‌اند. این تحقیقات بر روی غار شناخته شده‌ای است به نام «چاگیرسکایا» Chagyrskaya که در دامنه‌های کوهستان آلتایی در جنوب سیبری قرار دارد. وجود تعدادی از بقایای فیزیکی انسان نئاندرتال در مطالعات پیشین این غار مسجل شده بود. اما اینک با انجام کاوش‌ها، سن‌سنجی‌ها و مطالعه دقیق دست‌افزارهای سنگی تازه محققان دریافته‌اند که گسترش انسان نئاندرتال به منطقه در دو دوره متفاوت صورت یافته است. اول نئاندرتال‌هایی که دست‌افزار سنگی ویژه‌ای را به نام مِکوکی Micoquian در فصله زمانی بین 59 تا 49 هزار سال پیش می‌ساختند و دوم گروه‌هایی از نئاندرتال‌ها که مدارک ژنتیکی آن‌ها در غار دیگری در منطقه (غار دنیسوا) بدست آمده و مربوط به دوره زمانی بسیار پیشتر (یعنی دوره ام ای اس 5 ) از نئاندرتال‌های غار چاگیرسکایا، که اصولا دست‌افزارهای مکوکی در ان‌جا بدست نیامده است. جا دارد که اینجا مطرح شود نزدیک‌ترین شواهد وجود دست‌افزارهای سنگی مِکوکی به این منطقه، حدود 3000 تا 4000 کیلومتر فاصله دارد. نویسندگان سر آخر به این نتیجه مهم رسیده‌اند که چگونه می‌توان بر اساس مواد فرهنگی حرکت و جابجایی انسان‌ریخت را را بازسازی نمود.
پ.ن. دست‌افزارهای مِکوکی تفاوت آشکاری با صنایع سنگی رایج پارینه‌سنگی میانی (موستری) و عموما در منطقه شرقی اروپا از مرکز آلمان به سمت شرق تا کریمه رواج داشته است. این ابزارها فرمی محدب داشته و دو رویه هستند، یعنی دو روی سنگ‌ها پرداخت عمدی دارند.
لینک مقاله قابل دسترسی به پیوست می‌باشد و امیدوارم از خواندن آن لذت ببرید.
س.ح. گوران، موزه نئاندرتال، آلمان
https://www.pnas.org/node/908703.abstract?collection
با سپاس از ایشان؛ جامعه باستان‌شناسی ایران Society for Iranian Archaeology ©
