ستیز میان گروه‌های انسانی یکی از ویژگی‌های رایج جوامع انسانی است. تئوری غالبی که چرایی ستیز میان انسان‌ها را توضیح می‌دهد معمولا این است که ستیز منفعت‌زاست و برای فرد یا افراد پیروز منابعی از جمله غذا، زمین، قلمرو و فرصت آمیزش جنسی یا همسر فراهم می‌کند. گروهی از پژوهشگران در مقاله‌ای که منتشر کرده‌اند بر این باورند که مواردی وجود دارد که نشان می‌دهد ستیز الزاما براساس کمبود منابع انجام نمی‌شود. به باور این پژوهشگران، ستیز و تطور آن ممکن است پیامد فرهنگ‌پذیری باشد و حتی ممکن است هیچ عایدی در پی نداشته باشد. به باور این پژوهشگران، مکانیزمی که در این پروسه وجود دارد همان فرهنگ‌پذیری است یعنی، اتخاذ ویژگی‌های فرهنگی گروه‌های پیروزمند از طریق تقلید یا اجبار. در این پروسه، فرهنگ‌پذیری به مانند محرک فرهنگی عمل می‌کند و ستیز را رواج و تداوم می‌بخشد علیرغم هزینه‌هایی که ممکن است برای گروه‌ها یا افراد ستیزه‌جو در پی داشته باشد.
این گروه از پژوهشگران نظریه خود را با یک مدل نظری دو مرحله‌ای توضیح می‌دهند که می‌توانید جزئیات آن را از لینک زیر ببینید و بیشتر بخوانید. مدل نظری‌ای که ارائه می‌کنند نشان می‌دهد که انتقال افقی فرهنگ میان گروه‌های برهمکنش می‌تواند به عنوان محرک فرهنگی عمل کند و موجب تداوم رفتارهای هزینه‌زا و مهلک بین گروه‌های انسانی بشود.
این مقاله در نشریه Proceedings of the National Academy of Sciences منتشر شده که از لینک زیر می‌توانید بخوانید.
https://www.pnas.org/content/116/28/14089
جامعه باستان‌شناسی ایران Society for Iranian Archaeology ©
