اینکه غذای انسانهای نخستین چه چیزی بوده است و چگونه غذای خود را بدست میآوردهاند بخشی از دغدغههای دیرین انسانشناسان است. این قضیه نیز برای کسانی که بر روی نئاندرتالها کار مکنند به دو دلیل بسیار مهم است. دلیل اول این است که نئاندرتالها به عنوان عموزادههایِ ما منقرض شدهاند و دلیل دوم، آنها بخشی از ژِن خود را به ما منتقل کردهاند. اخیرا یک تحقیق مفصل بر روی بقایای اسکلتی «خرس غار» که بر روی بیش از 50 غار پارینهسنگی که انسانهای نئاندرتال در سرتاسر اروپا در انها میزیستهاند، توسط یک گروه انسانشناس ایتالیایی در «نشریه علم باستانشناسی» منتشر شده است و با مدارک مستدل ثابت میکنند که نئاندرتالها «خرسهای غار» شکار کرده و میخوردند.
خرس غار https://en.wikipedia.org/wiki/Cave_bear در حدود 24 هزار سال پیش، مصادف با سختترین دوره یخچالی منقرض شده است. «خرس غار» پیکری به اندازه دو برابر «خرس گریزلی» داشته است.
«خرس غار» در ماههای زمستان در درون غار به خواب زمستانی میرفته و ظاهرا این زمان خوبی بوده است برای نئاندرتالها که از این فرصت استفاده کرده و آن را که کمی خواب آلود بوده شکار کنند. این مطالعه علاوه به این موضوع، مطرح میکند که سن خرسهای شکار شده در زمان شکار شدنشان و موقعیت جغرافیایی غارهایی که بقایای «خرس غار» شکار شده در آنها یافت شده است نشان میدهد که اولا انسانهای نئاندرتال زندگی کوچگرایی داشتهاند و بسیار خوب چشم انداز طبیعی سرزمینهای وسیعی را که تحت قلمرو داشتهاند میشناختهاند.
سامان حیدری گوران، موزه نئاندرتال آلمان
جامعه باستانشناسی ایران Society for Iranian Archaeology ©
