نقش قصه گویی در ایجاد همدستی و همکاری اجتماعی پیش از بوجود آمدن دین
داستان سرایی و قصه گویی پدیده ی اجتماعی همه گیر و جهانی است. از گرد هم آمدن نیاکان دور آتش تا جمع شدن در کنار تلویزیون، جوامع انسانی همیشه قصه گو تولید کرده و قصه شنیده است. با اینکه قصه گویی یک پدیده ی اجتماعی فراگیر و جهانی است، به اهمیت، کارکرد اجتماعی، و فرگشت آن در طول تاریخ کمتر توجه شده است.
گروهی از پژوهشگران به بررسی نقش قصه گویی و تاثیر آن بر رفتارهایی چون همدستی و همکاری در میان جوامع شکارگر-گردآورنده ی خوراک پرداخته اند. بدین منظور پژوهشگران به میان جوامع شکارگر-گردآورنده در فیلیپین رفته اند (نمونه ای که شاید بتوان آن را مثالی از جوامع شکارگر در دوران پیش از تاریخ محسوب کرد). نتایج بررسی های پژوهشگران نشان می دهد که قصه هایی که در میان جامعه ی شکارگر گفته می شود مشوق و تقویت کننده همدستی و همکاری، برابری جنسیتی و اجتماعی، و رفتارهای تساوی گرایانه است. بررسی ها نشان می دهد که هرچه قصه گو و قصه گویان زبردست تر، بر میزان همدستی و همکاری نیز افزوده می شود. در این میان، قصه گویان نیز همیشه مورد توجه هستند، از منافع و مواهبی بهره می برند، و در جامعه ی خود از فرصت های بیشتری برخوردار هستند. در میان جوامع کشاورز و پیچیده ای که بعدتر بوجود آمدند، چنین نقشی بر دوش دین افتاده و نهاد دین همدستی و همکاری میان انسان ها را تشویق و تقویت کرده است. پژوهشگران نتیجه می گیرند که احتمالن یکی از کارکردهای قصه گویی سازماندهی همدستی و همکاری بوده است.
این بررسی و نتایج آن در نشریه ی Nature Communications منتشر شده که از لینک زیر می توانید ببینید و بخوانید. نسخه ی PDF مقاله نیز در زیر (کانال تلگرام) پیوست است.
https://www.nature.com/articles/s41467-017-02036-8
© Society for Iranian Archaeology
جامعه باستان شناسی ایران
https://telegram.me/societyforiranianarchaeology
https://www.facebook.com/SIA.IRAN
