کمچه ها به کنار، فناوری های نو و باستان شناسان امروزی
در سال 1817 میلادی، کاپیتان جیوانی باتیستا کاویلا (Giovanni Battista Caviglia) از پیشروان ایتالیایی در باستان شناسی شروع کرد به کندوکاو در هرم بزرگ گیزه در مصر، هرم خئوپس که بزرگترین هرم از هرم های سه گانه ی گیزه محسوب می شود. مانند بسیاری از مصرشناسان هم دوره ی خود، کندوکاوهای کاویلا موجب درک بیشتر ما از تمدن مصر باستان شد، اما هزینه هایی نیز در پی داشت. کاویلا چون فکر می کرد گنجی در اتاقی ناشناخته در هرم نهفته است، با دینامیت چندین سوراخ بزرگ در هرم ایجاد کرد که آسیب های بسیاری به هرم زد.
حال برگردیم به سال 2017
از دیرباز مصرشناسی بستر و میدان بسیاری نوآوری ها در علم باستان شناسی را فراهم کرده است. باستان شناسان هنوز در اطراف هرم های مصر و درون آنها به کندوکاو می پردازند و هنوز اتاق های تازه ای در درون هرم ها پیدا می کنند. اما باستان شناسان امروزی تلاش می کنند پژوهش هایشان آسیب زننده نباشد و یا اگر برای رسیدن به پاسخی و روشن کردن مسئله ای ناگزیر به زدن آسیب هستند، تلاش می کنند که میزان آسیب ها به کمترین کاهش یابد. این رویکردی است که امروزه باستان شناسان در مصر در پیش می گیرند. با چنین رویکردی باستان شناسان از فناوری های تازه ای استفاده می کنند که بیشتر ماها استفاده از آنها را در علوم دیگر دیده یا شنیده ایم. بطور مثال باستان شناسان امروزه در حال اسکن هرم های مصر هستند، چه در بیرون و چه فضاهای درونی آن. از فناوری ای استفاده می کنند به نام “مون توموگرافی” (muon tomography) که یک فناوری کاملن بی آسیب و چیزی شبیه X-ray است که دکترها برای مشاهده و معاینه ی استخوان های ما از آن استفاده می کنند. افزون بر این فناوری، باستان شناسان امروزه از پیشرفته ترین فناوری های روز مانند ربات ها، تصاویر و امکانات ماهواره ای، هوش مصنوعی، گونه هایی از اسکنرها، لیدار (Lidar)، تصویرسازی دیجیتال برای مرمت، پهبادها (drone)، اسکن های سه بعدی و پرینترهای سه بعدی، فناوری واقعیت مجازی (VR-Virtual reality) و غیره استفاده می کنند. استفاده از این فناوری ها نه فقط تحولات بسیاری در پژوهش های باستان شناختی ایجاد کرده بلکه مرزهای علمی و بین المللی را نیز شکسته است. با بهره گیری از این فناوری ها کارشناسان و متخصصان دیگر علوم از کشورهای مختلف در کنار باستان شناسان به کندوکاو در گذشته می پردازند.
