نئاندرتالها مغز حجیمی داشتند و ابزارهای پیچیدهای میساختند ولی هرگز نشانهای از توانایی برای ترسیم نقش و نگارگری از خود بجای نگذاشتند. این برخلاف انسانهای مدرن و همعصرشان بود که روی دیوارههای غارها نقاشیهای فراوان و شگفتانگیزی از خود بجای گذاشتند. به راستی چرا از نئاندرتالها شواهدی نگارگری باقی نمانده است؟
ریچارد کاس (Richard G. Coss) استاد بازنشسته روانشناسی دانشگاه کالیفرنیا در دیویس (University of California, Davis) بحثی نو مطرح کرده و تلاش می‌کند این خلاء هنری در نئاندرتالها را توضیح دهد. ریچارد کاس بحث می‌کند که تفاوتی که در هنر نگارگری میان نئاندرتالها و انسانهای مدرن دیده می‌شود احتمالا در ارتباط با شیوه‌های متفاوت شکارگریشان بوده است. به نظر وی، نوع رابطه شکار-شکارگر در میان این گروه‌های انسانی روی فرگشت (تطور) رفتاری آنها موثر بوده و منشاء تفاوت‌های آنها در خلق آثار نگارگری شده است. هماهنگی چشم-دست هم در شکار و پرتاب نیزه، هم در ترسیم و خلق هنر نقش بسیار مهمی بازی می‌کرده است. از اینرو، ریچار کاس فکر می‌کند اینکه چرا نئاندرتالها توانایی خوبی در نگارگری نداشته‌اند، احتمالا با شیوه شکارگری آنها مرتبط بوده است.
جزئیات این مطلب را از نشریه ی آنلاین Evolutionary Studies in Imaginative Culture و از لینک زیر میتوانید ببینید و بخوانید.
http://journals.academicstudiespress.com/index.php/ESIC/article/view/46
© Society for Iranian Archaeology
جامعه باستانشناسی ایران
